Sentani/Jayapura/Papua

Vrijdag 23 september

Een lange nacht geslapen en na het ontbijt op weg naar het Sentanimeer .

Er zijn daar zo'n 19 dorpen en je moet met de boot om de dorpen te bezoeken.

Nadat het busje ons heeft afgezet bij Kalkote moesten we nog 2 km lopen alvorens we bij de lokale boot aankwamen. Je kunt ook met zo'n toeristenboot mee maar het is veel leuker met de boot mee te gaan waar de lokale bevolking ook mee reist en omdat ik een wandelende lonely planet ben geworden wist ik hiervan.

Aangekomen hebben we een man gesproken die een klein beetje engels kon en die ons vertelde dat we ook wel een rondtrip met de boot konden maken, aha...daar hadden we wel oren na, maar eerst onderhandelen over de prijs ( ja, zo gaat dat hier, niet gelijk toehappen). Hij vroeg RP500.000  maar ik zei: Mahal wat duur betekent en uiteindelijk zijn we op 200.000 gekomen.

Het meer is prachtig met de bergen er rondom heen en we deden als eerst het dorp Ayapo aan en vaarde langs het hele dorp. Wederom werden we begroet door iedereen en werden de baby's tevoorschijn gehaald en wij konden prachtige foto's maken. We moesten weer verder en kwamen daarna bij het dorp Acei kecil.aan wat op een eilandje bevond midden op het sentanimeer. De huizen zijn allemaal op palen gebouwd en we zijn het dorp in gelopen, prachtige foto's kunnen maken en zelfs de varkens erop gezet. Een klein souvenirtje gekocht en de lokale bevolking gesproken voor zover dat mogelijk was. ook hier kijk je alleen maar tegen rode tanden aan onder de paalhuizen waren r kinderen aan het zwemmen, hier wordt ook gewassen, het water wordt voor eten gebruikt en douchen doe je hier ook gewoon in het meer. Rotzooi opruimen kennen ze niet, dus kom je ook afval tegen maar alles tesamen is het prachtig om te zien en het is dan ook moeilijk uit te leggen welke sfeer er hier heerst maar al met al net een documentaire. Wij kunnen van het lokale leven enorm genieten.We kwamen ook graven tegen en dat ziet er hetzelfde uit als bij ons, alleen verspreidt over het dorp. We moesten weer terug met de boot maar het was een plezierig tochtje.

Hierna wilde we naar het Mc Arthur monument en bij navraag hebben we het juiste busje genomen die ons afzette vlakbij het monument, deze was alleen nog niet zichtbaar en we moesten eerst een heuvel opklimmen. Toen we naar de richting vroegen, kregen we te horen dat het gesloten was, dat is nou jammer, dus dan maar terug met de minivan (busje) naar het centrum.

Omdat ik mijn joggingvest op het vliegvels vergeten was mee te nemen heb ik hier maar even een nieuwe gekocht want die heb ik toch wel nodig voor de trekking. Het kan er koud zijn in de nacht en dat moeten we niet hebben zonder vest.

We hebben nog een vrouw uit Amerika gesproken die hier engelse les gaf aan de kinderen. Het was de bedoeling om dit voor 1 maand te doen en inmiddels zit ze hier alweer 5 jaar. Het leven kan soms anders verlopen.

Het laatste stuk naar de homestay zijn we met een ojek gegaan, wat een bromfiets is. Het was wel lachen.

De avond in gezelschap doorgebracht met de anderen en morgen vroeg op want we gaan met de eerste vlucht.